Statek na horyzoncie (Ship in a View) (1997)

Statek na horyzoncie

Napisy: brak dialogów

To opowieść o morzu i bocznych uliczkach. Statek na horyzoncie przedstawia życie różnych ludzi i krajobrazy nadmorskiego miasteczka. Motyw ten został zainspirowany rodzinną miejscowością reżysera, Koike Hiroshiego. Widzowie zostaną zabrani w podróż po kulturze Japonii. Statek na horyzoncie był wystawiany na deskach najlepszych teatrów na świecie podczas swoich licznych międzynarodowych tournée. Motyw nawiązuje do nadmorskiego miasteczka z lat 60., które przypomina rodzinną miejscowość reżysera Koike Hiroshiego. „Statek” łączy miasto ze światem zewnętrznym i jest symbolem wyjścia. „Statkowi” powierzono proste i niespełnione ludzkie pragnienie ucieczki, jednocześnie przedstawiając z poetyckim sentymentem nostalgiczne, nadmorskie miasteczko. Statek przepływa powoli. Słup stojący na środku sceny przypomina jednocześnie maszt statku i tyczkę stojącą na szkolnym boisku. Wokół rozbrzmiewają nostalgicznie śpiewające głosy. Ludzie ubrani są monochromatycznie. Stłumiony ruch staje się ostatecznie intensywnym tańcem, a scena przemienia się w przestrzeń wokalną. Kobieta jedząca jabłko. Nawoływania sprzedawcy sfermentowanej soi. Widok sali lekcyjnej. Podejrzany mężczyzna tańczący z lalką. Każdego dnia na ich twarzach widać głęboko skrywane emocje. Dokąd idziecie, skoro nigdzie nie możecie pójść? Lecz ludzie wciąż powoli stawiają swoje kroki.

Ship in a View

Subtiltes: No dialogue

A story about the sea and the side streets.The lives of various people and landscapes of a seaside town are depicted in Ship in a View. The motif is based on director, Koike Hiroshi’s hometown. Audience members will be taken on a journey through the culture of Japan. Ship in A View has toured internationally and has been staged at some of the best theaters in the world. The motif is based on a seaside town in the 1960s, which is reminiscent of director Koike Hiroshi’s hometown. The “ship” connects the town to the outside world and symbolizes an exit. The “ship” is entrusted with the simple and unfulfilled desire in humans to escape while portraying a nostalgic seaside town with poetic sentiment. The ship slowly crosses. The pole standing in the center of the stage is like the mast of a ship and also like a pole standing in a schoolyard. Nostalgic singing voices echo around. People dressed in monochromatic costumes. The suppressed movement eventually becomes an intense dance, and the stage suddenly becomes a vocal scene. A woman eating an apple. The calls of a man selling nattō. The scenery of the classroom. A suspicious man dancing with a doll. Every day, deep-seated emotions can be seen in their faces. Where are you going, can’t you go anywhere? Even so, people still slowly take their steps.